~ Οι Τηγανίτες της Παπαδιάς Ver 2.0 ~

Η σημερινή ανάρτηση έχει μεγάλη εισαγωγή, γι αυτό όποιος βαριέται να διαβάσει, ας το δηλώσει από τώρα κι ας μπει αμέσως στο «ψητό» (εδώ … στο τηγανιτό!!)
Είχα ξεκινήσει τον περασμένο μήνα να κάνω ένα αφιέρωμα στη ζύμη και τα προϊόντα της. Με τις δυσάρεστες καταστάσεις που βίωσα, πήγε λίγο πίσω το project (sic!!) αλλά νομίζω ότι τώρα είναι μια καλή στιγμή, να το ξαναπιάσω από εκεί που το άφησα.
Στο χωριό μου, τα Κουμέικα της Σάμου, ο κόσμος παλιότερα ασχολιόταν κυρίως με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη θάλασσα. Τα επαγγέλματα αυτά, απαιτούσαν πολύωρη και μακρόχρονη απουσία από το σπίτι. Στις διατροφικές τους καθημερινές ανάγκες και συνήθειες, το ζυμάρι σε όλες του τις μορφές έπαιζε κυρίαρχο ρόλο. Τεράστια καρβέλια, σκάφες παξιμάδια, πίτες κυρίως με χορταρικά ή κολοκύθα, αλλά και … τηγανίτες!!
Από το ζυμάρι που έφτιαχναν το ψωμί, ένα μέρος του, έπαιρνε το δρόμο για τον πλάστη και το τηγάνι. Οι τηγανίτες ή «ντγανίτις» (από το τηγάνι -> ντγανν) στρογγυλές και μεγάλες, με λίγο τριμμένο τουλουμοτύρι, μυζήθρα ή ντόπιο στραγγιστό έδιναν λύση στην πείνα και την κούραση της ημέρας μακριά από το σπίτι.

Μια ιστορία που έχει μείνει από παλιά και έχει να κάνει με το πλήθος και το μέγεθος της τηγανίτας, είναι η παρακάτω :
Κάποια γυναίκα στο χωριό, είχε πάρει για εργάτη στα χτήματά της τον Τραπάνα, ένα γεροδεμένο, μεγαλόσωμο άνδρα. Το φαγητό της ημέρας ήταν βέβαια οι τηγανίτες. 
Όταν επέστρεψαν αργά το απόγευμα στο χωριό, βγήκε η γυναίκα στη γειτονιά κι έβγαλε «βρώμα»: «Μαρέ, δε θα του πστέψτει, ου Τραπάνας σήμιρα στου χουράφ, έφαϊ 40 ντγανίτις». (Όποιος θέλει μετάφραση να μου πει)
Το βράδυ όταν πήγε ο Τραπάνας στο καφενείο, όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω του. Είχε μαθευτεί το νέο. Κάθεται τότε στην καρέκλα του, παραγγέλνει στον καφετζή μια σούμα και βγάζει από την τσέπη του σακακιού του μια μικρή τηγανίτα από τις μεσημεριανές, με διάμετρο 5-6 εκατοστά!! 
«Ιδού κι του δείγμα» τους λέει κι έγινε απίστευτος χαμός από τα γέλια!! Τις είχε κάνει πολύ μικρές για να φτουρήσουν η πονηρή! Πού να τολμήσει να ξαναμιλήσει η κυρά!!!


Στους καιρούς που ακολούθησαν περιορίστηκε λίγο ο ρόλος τους ,αφού οι νοικοκυρές λιγόστεψαν τα ζυμώματα, αλλά ποτέ δεν έχασαν τη θέση τους στο τραπέζι, αφού πάντα υπήρχαν και υπάρχουν φανατικοί υποστηρικτές τους (like me)!!!
Είχα βάλει παλιότερα μια ανάρτηση στο Μπάλο και το Greekmasa, με τίτλο «Τηγανίτες της παπαδιάς», τηγανίτες δηλαδή, που έφτιαχνε και φτιάχνει η μάνα μου, με συνταγή της γειτόνισσας της, της παπαδιάς. Αυτή τη συνταγή δοκίμασα και πρόσφατα, ελαφρά τροποποιημένη!
Προκαταβολικά δηλώνω ότι η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο φίλο μου το Γιάννη που γνωρίζω ότι τις λατρεύει, με την ευχή να βρει κάποτε τη γεύση που του άφηναν οι τηγανίτες της γιαγιάς του!


Σας κούρασα;; Βουρ για ντγανίτις !!!

ΥΛΙΚΑ
½ κιλό ΑΛΕΥΡΙ (έβαλα μισό-μισό ντόπιο (σαμιώτικο) από το μύλο, με αλεύρι γοχ)
1 κτγ baking powder
1 κ.τ.σ. βούτυρο
1 κτσ extra virgin ελαιόλαδο ΕΛΙΑ ΜΑΡΚΟΥ
1 κ.τ.σ. σούμα (ρακή)
1 ΑΥΓΟ
1 κοφτό κ.τ.γ. ΑΛΑΤΙ
ΣΟΔΑ στη μύτη του κουταλιού
1 κ.τ.γ. μέλι
100 ml ΓΑΛΑ
νεράκι

ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ
Έβαλα σε μια λεκάνη το αλεύρι κοσκινισμένο με το baking powder . Έκοψα σε κομματάκια το παγωμένο βούτυρο το έριξα στη λεκάνη με το αλεύρι και τα έτριψα με τα δάχτυλα. Πρόσθεσα τα υπόλοιπα 6 υλικά στη σειρά (ελαιόλαδο, σούμα, αυγό, αλάτι, σόδα, μέλι) και συνέχισα ανακατεύοντας το μείγμα με το χέρι.
Πρόσθεσα σταδιακά το ΓΑΛΑ και στη συνέχεια το ΝΕΡΟ. 
Η ζύμη έγινε εύπλαστη, χωρίς να κολλάει.
Τη σκέπασα με μια πετσέτα και την άφησα στην άκρη για 20 λεπτά.
Στη συνέχεια τη χώρισα σε 4 μέρη.
Πήρα ένα από αυτά, το έπλασα μπαστούνι και το χώρισα σε 10 κομμάτια.
Τα αλεύρωσα ελαφρά με ΝΙΣΕΣΤΕ και τα έπλασα σε στρογγυλές πιτούλες.

Τις σκέπασα με πετσέτες για να μη ξεραθούν.
Όταν τελείωσα με όλο το ζυμάρι, έβαλα ελαιόλαδο στο τηγάνι και το άφησα να κάψει.
Χαμήλωσα στο μάτι στο 5 - 6 (κλίμακα 0-9) και τις τηγάνισα μέχρι να ροδίσουν ελαφρά.
Τις άπλωσα σε δίσκο πάνω σε απορροφητικό χαρτί.

Έτριψα στη συνέχεια ξερή μυζήθρα Κρήτης και γραβιέρα Παραμυθιάς, για να έχουμε επιλογές στη γεύση.

Τις φόρτωσα τυρί και ντοματίνια πεντανόστιμα που βρίσκω στη Λαϊκή του Σαββάτου, γέμισα την καράφα με ένα εξαιρετικό Ροδίτη που ανακάλυψα πρόσφατα στη γειτονιά μου και έδωσα τα ρέστα μου!!!!


Α!! ξέχασα να αναφέρω ότι έστειλα και μερικές τηγανίτες (σε φωτογραφίες) «δώρο» στο Γιάννη, να τις μυρίσει.
Τις αληθινές θα τις φτιάξουμε παρέα το καλοκαίρι στο χωριό!!


"Ιδού και το δείγμα"!! :))