Τα όσπρια παρ’ ότι αποτελούσαν βασικό και αναντικατάστατο στοιχείο του καθημερινού σχεδόν διαιτολογίου των παιδικών μου χρόνων, τα «ανακάλυψα» σταδιακά και σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου.
Τη φασολάδα για παράδειγμα, την «ανακάλυψα» στην κατασκήνωση, καλοκαίρι του ’69 στον Αη Λιά, πάνω απ το Καρλόβασι. Μαγειρεμένη σε καζάνι στα ξύλα, σερβιρισμένη μεσημέρι – βράδυ κι εγώ να ζητάω κι άλλη μερίδα!!
Τα ρεβίθια – πιλάφι, σαν επίσημο φαγητό του τρύγου στο Καλάμι του Βαθιού, μαγειρεμένα εκπληκτικά από τη γιαγιά μου. 10ετία του 70.
Φάβα και μαυρομάτικα, στα χρόνια τα φοιτητικά, τα βράδια που «ξοδεύαμε» στα ταβερνεία των Εξαρχείων και στους δρόμους πίσω από τη Λ. Αλεξάνδρας.
Τα κουκιά μονάχα ξερά και χλωρά, έμειναν πίσω, ξεχασμένα στο τραπέζι του χωριού, τις βροχερές μέρες του Χειμώνα και τα ηλιόλουστα ανοιξιάτικα μεσημέρια, σπεσιαλιτέ από τη μάνα μου. Μου έχει μείνει ακόμα, μόνο η έκφραση (κι αν μπορέσετε να την προφέρετε φτύστε με) «ένα πνάκκ κκιά», που σημαίνει «ένα πιάτο κουκιά»
Όλα τα παραπάνω εκτός από τα «κκιά», αποτελούν μέρος και του σύγχρονου διαιτολογίου της κουζίνας μας. Εκπληκτικά μαγειρεμένα από τη Μαριώ μου σε όλες τους τις εκδοχές: Ρεβιθάδα στο πήλινο, φασολάδα χυλωμένη, γίγαντες στο φούρνο, φακές να θέλεις κι άλλες, μαυρομάτικα σαλάτα. Φάβα; Ε, να κάνω κι εγώ κάτι!!!
