una cucina

una cucina

Καλωσορίσατε στην κουζίνα μας!!
Εδώ, οι μυρωδιές, τα αρώματα, οι δοκιμές, οι εικόνες, οι προσδοκίες, ανταμώνουν αρμονικά και μας οδηγούν σε παράδεισο γευστικών ηδονών!
Δείτε και μόνοι σας ;)

food n' eros



Οι empanadas έχουν ισπανική και πορτογαλική καταγωγή και πρόκειται για ζύμη με γέμιση , γνωστή επίσης ως «impanada» στην Ιταλία. Το όνομα προέρχεται από το ρήμα empanar, που σημαίνει να τυλίγω ή διπλώνω σε ψωμί (εξ ου και «πανάρω» σε γαλέτα). Στην Ισπανία, οι empanadas είναι συνήθως μεγάλες και έχουν κυκλικό σχήμα. Κόβονται σε μικρότερες μερίδες για να σερβιριστούν, ενώ στην Πορτογαλία και τη Νότια Αμερική είναι συνήθως μικρές και ημικυκλικές (αυτό το είδος είναι κοινώς γνωστό σαν empanadilla στην Ισπανία).
Η γέμιση στην Ισπανία και την Πορτογαλία μπορεί να είναι ψάρι ή κρέας χοιρινό. Συνοδεύονται δε από ντομάτα, σκόρδο και σάλτσα κρεμμυδιού. Λόγω του μεγάλου αριθμού των μεταναστών από την Ισπανία στη Λατινική Αμερική, η «Gallega empanada» είναι πολύ δημοφιλής στην περιοχή αυτή.
Στην Αργεντινή σερβίρονται σαν ορεκτικό, ή κυρίως πιάτο σε γιορτές (festivals). Υπάρχουν μαγαζιά (κάτι σαν τα δικά μας σουβλατζίδικα) που ειδικεύονται σε φρέσκες empanadas, με πολλές γεύσεις και διαφορετική γέμιση.
Η ζύμη είναι συνήθως από αλεύρι και βούτυρο με γέμιση που διαφέρει από επαρχία σε επαρχία: σε ορισμένες μπορεί να είναι κυρίως κοτόπουλο σε άλλες το μοσχαρίσιο κρέας (κομμένο σε κύβους ή σε κιμά, ανάλογα με την περιοχή), ίσως και καρυκευμένο με κύμινο και πάπρικα , ενώ σε άλλες περιλαμβάνουν κρεμμύδι , βρασμένο αυγό , ελιές , ή σταφίδες . Οι empanadas μπορεί να είναι ψητές (πιο συχνά σε εστιατόρια και πόλεις) ή τηγανητές (πιο συχνά σε αγροτικές περιοχές και στα πανηγύρια ). Μπορούν επίσης να περιέχουν ζαμπόν , ψάρια , humita ( γλυκό καλαμπόκι μεάσπρη σάλτσα ) ή σπανάκι .

Η παραδοσιακή Αργεντίνικη εκδοχή (ελαφρά τροποποιημένη) έχει ως εξής :




Λίγα λόγια για την ιστορία…
Όλα ξεκίνησαν από τους ανθρακωρύχους στο Fairmont της Δυτικής Βιρτζίνια, πριν από 80 περίπου χρόνια, που στο καθημερινό τους δρομολόγιο προς το ορυχείο, αγόραζαν από το δρόμο μια φραντζόλα ψωμί και ένα pepperoni stick.
Μια ημέρα ο Giuseppe "Joseph" Argiro, ένας Ιταλός ανθρακωρύχος, είχε τη φαεινή ιδέα, να κόψει το pepperoni σε μικρότερα κομμάτια να τα βάλει μέσα στο ζυμάρι του ψωμιού και να τα ψήσει μαζί.
Αυτό ήταν!! Οι περισσότεροι ανθρακωρύχοι αγόραζαν απ’ αυτόν τα μεσημεριανά τους γεύματα και για έναν επιπλέον λόγο! Δε χρειαζόταν συντήρηση!! Έγινε δε τόσο δημοφιλής η πατέντα του, που το 1927, εγκατέλειψε τα ορυχεία και άνοιξε αρτοποιείο (Country Club Bakery).
Το αρχικό pepperoni roll ήταν ένα φραντζολάκι από τραγανό ιταλικό ψωμί (15 – 25) cm με ολόκληρα pepperoni που έσκαγαν μύτη στις άκρες. Με τα χρόνια έχουν γίνει πολλές παραλλαγές, τόσο από τους φούρνους της περιοχής, όσο και από τις νοικοκυρές που έχουν αλλάξει τη συνταγή προκειμένου να πετύχουν τη δική τους.



Η δική μας εκδοχή έχει ως εξής :





«Η κυρία Τώνια φτιάχνει έέέέέένα χαλβάάάάάά» μου λέει ένα βράδυ ο φίλος μου ο Γιάννης. 
«Ε, τι κάθεσαι, του λέω, πες της να τον φτιάξει και τράβα φωτογραφίες»!
Τον έφτιαξε, τράβηξε και τις φωτογραφίες ο Γιάννης, αλλά τι να το κάνεις; 
Ούτε ένα κομματάκι δε μου έστειλε!! Και όχι μόνο αυτό.. Τον καταβρόχθισε αμέσως από τη φόρμα και δεν έβγαλε καμιά φωτογραφία, σερβιρισμένο!!! 
Δε μου απόμεινε άλλη επιλογή από το να τον ποιήσω ιδιοχείρως!!



Η συνταγή έγραφε επακριβώς :





Υπέροχα, μυρωδάτα, απολαυστικά!!



ΥΛΙΚΑ
Για τη ζύμη
2/3 κούπας χλιαρό νερό
1 κύβο φρέσκια μαγιά (42 γρ )
2 κτγ ζάχαρη
1 κτγ αλάτι
3 μεγάλα αυγά σε θερμοκρασία δωματίου
2 κτσ μέλι
½ πακέτο φρέσκο βούτυρο λιωμένο
4 ½ - 5 κούπες αλεύρι δυνατό

Για τη γέμιση
½ κούπα ζάχαρη
2 κτσ κανέλα

1 αυγό για την επικάλυψη
σουσάμι





Αιτία κι αφορμή γι αυτήν εδώ την ανάρτηση η κουζίνα της Μπέττυς!
Ας τα πιάσουμε όμως από την αρχή.
Όταν η Μπέττυ έβαλε τα Διπλωτάρια της, δεν έβλεπα την ώρα για να τα φτιάξω. Απέναντι από το σπίτι μου υπάρχει ένα καταπληκτικό εργαστήριο σφολιάτας, αλλά από κει ψωνίζω μόνο φύλλο κρούστα και ταχίνι!!! 
Έτσι και το φύλλο κουρού δε θα ξέφευγε από τη διαδικασία.
Χρειάστηκα




Το πιο γνωστό Κιμωλιάτικο προϊόν είναι η λαδένια. Φτιάχνεται με ζυμάρι, φρέσκια ντομάτα, κρεμμύδι και ελαιόλαδο. Τόσο απλά, τόσο νόστιμα!!

ΥΛΙΚΑ

Για τη ζύμη

400 γρ. αλεύρι

250 ml νερό χλιαρό

2 κ.τ.σ. ελαιόλαδο

1 κ.τ.σ. νιφάδες πουρέ πατάτας

1 κ.τ.γ. αλάτι

1 κ.τ.γ. ζάχαρη

2 κ.τ.γ. μαγιά σκόνη

Για τη λαδένια:

1-2 κρεμμύδια σε φέτες

2 ντομάτες σε φέτες

2 κουταλάκια ρίγανη

Αλάτι

½ φλιτζάνι ελαιόλαδο

ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ


Σε μια λεκάνη ανακατεύουμε το αλεύρι, το αλάτι, τη μαγιά, τη ζάχαρη, τον πουρέ και το λάδι. Ρίχνουμε το νερό και το δουλεύουμε λίγο με το χέρι.

Μεταφέρουμε το μείγμα πάνω σε μια αλευρωμένη επιφάνεια και το ζυμώνουμε μέχρι να πάρουμε μια ζύμη ελαστική και ομογενοποιημένη. Την πασπαλίζουμε με αλεύρι και την καλύπτουμε με μια πετσέτα.

Την αφήνουμε για καμιά ώρα και μετά τη βάζουμε σε ένα ταψάκι το οποίο έχουμε αλείψει με ελαιόλαδο.


Την ανοίγουμε με τα δάχτυλα μέχρι να καλύψει όλη την επιφάνεια του ταψιού.

Τη σκεπάζουμε με τις φέτες από το κρεμμύδι και τη τομάτα.

Πασπαλίζουμε με τη ρίγανη και προσθέτουμε αλάτι.

Ρίχνουμε πάνω από τη λαδένια το υπόλοιπο λάδι και ψήνουμε στους 165ο – 180ο C για 45' περίπου. Μετά από λίγη ώρα το σπίτι μοσχομυρίζει.

Τραγανή γευστικότατη και μυρωδάτη εκπλήσσει ευχάριστα τους λιγότερο μυημένους!!!

Καλή Σαρακοστή!!






Πήρε το μάτι μου πρόσφατα σε κάποιο από τα πολύ αξιόλογα blogs (ας με συγχωρήσει δε θυμάμαι σε ποιο) που φιλοξενούνται στο πλάι της πτωχής πλην τίμιας σελίδας μου, μια συνταγή για focaccia και θυμήθηκα ότι έχω κρατήσει από το Δεκέμβρη μια συνταγή για τη γλυκιά εκδοχή της.
Την έφτιαξα με σταφύλι φράουλα που μέχρι τα Χριστούγεννα τουλάχιστον τα έβρισκα στη Λαϊκή. Δεν έχω προσέξει αν κυκλοφορούν ακόμη.
Όχι δεν έχω τεμπελιάσει...!! Απλά "ανεβάζετε" όλες σας τόσα πολλά ξελογιάρικα και μαγικά πράγματα, που προσπαθώντας να τα φτιάξω, «παραμελώ» τη δική μου ”cucina” :)
Επειδή δε μπορώ να περιμένω για τη schiacciata μου, τη βάζω αμέσως και σας προσκαλώ να τη δοκιμάσετε…
Η συνταγή παραπέμπει άμεσα στην Τοσκάνη !!
Πάμε λοιπόν.






Ο χασάπης μου ο κ. Γιώργος, φιλόσοφος εκ πεποιθήσεως (έχουμε κάνει ατελείωτες συζητήσεις επί παντός επιστητού), λάτρης του Λαϊκού, του ρεμπέτικου και του Β’ Προγράμματος, μου έχει πει ότι κάθε κομμάτι κρέας είναι κατάλληλο για συγκεκριμένο φαγητό.
Η πλάτη κάνει για όλα!!! 









Τα όσπρια παρ’ ότι αποτελούσαν βασικό και αναντικατάστατο στοιχείο του καθημερινού σχεδόν διαιτολογίου των παιδικών μου χρόνων, τα «ανακάλυψα» σταδιακά και σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου.
Τη φασολάδα για παράδειγμα, την «ανακάλυψα» στην κατασκήνωση, καλοκαίρι του ’69 στον Αη Λιά, πάνω απ το Καρλόβασι. Μαγειρεμένη σε καζάνι στα ξύλα, σερβιρισμένη μεσημέρι – βράδυ κι εγώ να ζητάω κι άλλη μερίδα!!
Τα ρεβίθια – πιλάφι, σαν επίσημο φαγητό του τρύγου στο Καλάμι του Βαθιού, μαγειρεμένα εκπληκτικά από τη γιαγιά μου. 10ετία του 70.
Φάβα και μαυρομάτικα, στα χρόνια τα φοιτητικά, τα βράδια που «ξοδεύαμε» στα ταβερνεία των Εξαρχείων και στους δρόμους πίσω από τη Λ. Αλεξάνδρας.
Τα κουκιά μονάχα ξερά και χλωρά, έμειναν πίσω, ξεχασμένα στο τραπέζι του χωριού, τις βροχερές μέρες του Χειμώνα και τα ηλιόλουστα ανοιξιάτικα μεσημέρια, σπεσιαλιτέ από τη μάνα μου. Μου έχει μείνει ακόμα, μόνο η έκφραση (κι αν μπορέσετε να την προφέρετε φτύστε με) «ένα πνάκκ κκιά», που σημαίνει «ένα πιάτο κουκιά»
Όλα τα παραπάνω εκτός από τα «κκιά», αποτελούν μέρος και του σύγχρονου διαιτολογίου της κουζίνας μας. Εκπληκτικά μαγειρεμένα από τη Μαριώ μου σε όλες τους τις εκδοχές: Ρεβιθάδα στο πήλινο, φασολάδα χυλωμένη, γίγαντες στο φούρνο, φακές να θέλεις κι άλλες, μαυρομάτικα σαλάτα. Φάβα; Ε, να κάνω κι εγώ κάτι!!!