Είναι δυο φαγάκια που μου φέρνουν στο νου πάντα έναν αγαπημένο άνθρωπο που λάτρεψα όσο κανέναν. Τον παππού μου! Δεν μαγείρευε πολλά παρά μονάχα αυτά τα δυο. Το σπανακόρυζο, (πάντα λεμονάτο) και τηγανιτές πατάτες αλλά με λεμόνι και ρίγανη!
Στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς δεν υπήρξε ποτέ ηλεκτρική κουζίνα αλλά "πετρογκάζι". Τηγάνιζε λοιπόν τις πατάτες σε ένα τηγάνι απο την προίκα της γιαγιάς ( το οποίο υπάρχει ακόμα )! και στεκόταν απο πάνω τους όλη την ώρα. Τις γύριζε μια μια και μετά μια μια που ψηνόταν, τις έβγαζε σε ένα πιάτο. Ήμουν μια σταλίτσα, αλλά η μυρωδιά και η γεύση τους είναι ακόμα μες την μύτη μου...
Τώρα που το σκέφτομαι μας έφτιαχνε και κάτι ακόμα...
Ο παππούς είχε ξυλόσομπα η οποία είχε πάνω μια μαντεμένια πλάκα. Εκεί λοιπόν έψηνε φέτες ψωμί και μετά έβαζε πελτέ, λάδι φρέσκο (από τις ελίτσες του), λίγο αλάτι και λίγη ρίγανη. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω το πόσο γευστικό ήταν αυτό το απλό κολατσιό!
Στο φαγάκι μας όμως...ξέφυγα με τις αναμνήσεις..
Πάμε να ετοιμάσουμε το λεμονάτο σπανακόρυζο το οποίο αγαπώ περισσότερο από το άλλο, το ντοματένιο. Καταλαβαίνετε γιατί..
ΥΛΙΚΑ
1kg σπανάκι (καθαρισμένο, πλυμένο και χοντροκομμένο)
4 πράσα (το λευκό μέρος κομμένο σε ροδέλλες)
6 φρέσκα κρεμμυδάκια ( ψιλοκομμένα)
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ( ψιλοκομμένο)
1/2 ματσάκι άνηθο (ψιλοκομμένο)
2 χούφτες ρύζι ( εγώ βάζω νυχάκι)
ελαιόλαδο
αλάτι - πιπέρι
φρέσκο χυμό απο 1 λεμόνι
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Σκεπάζουμε τον πάτο μιας κατσαρόλας με ελαιόλαδο και σοτάρουμε τα κρεμμύδια, φρέσκα κ ξερά μαζί με τα πράσα. Μόλις γυαλίσουν, προσθέτουμε το σπανάκι, ανακατεύουμε και σκεπάζουμε να μαραθεί. Το σπανάκι θα βγάλει τα υγρά του οπότε δεν προσθέτουμε αμέσως νερό παρά στην συνέχεια. Αφού μαραθεί το σπανάκι μας, ρίχνουμε τον άνηθο, το ρύζι, 2 κούπες τσαγιού νερό, αλάτι και πιπέρι. Βράζουμε για 10' ακόμα ανακατεύοντας συχνά να μην μας κολλήσει το ρύζι. Στην συνέχεια αποσύρουμε το φαγητό από την φωτιά, περιχύνουμε με τον χυμό λεμονιού και το αφήνουμε σκεπασμένο να ¨τραβήξει¨ τα υγρά του. Σερβίρουμε με φρέσκο ψωμάκι και τυρί φέτα!
Υ.Γ. Μεταξύ μας...σαν του παππούλη μου δεν είναι, καθώς ούτε "πετρογκάζι" έχω, ούτε τις κατσαρόλες του '40 της γιαγιάς που κολλάνε λιγάααακι τα φαγάκι κάτω στον πάτο και το κάνουν όμως πιο νόστιμο, ούτε το "χέρι" του παππού μα το πιο σημαντικό...δεν τον έχω δίπλα μου για να τον κοιτάω με καμάρι και θαυμασμό και να μου φαίνεται ΟΤΙ φτιάχνει μαγικό, θεικό και πεντανόστιμο..!! Είμαι σίγουρη όμως πως με βλέπει από εκεί που είναι και καμαρώνει όπως όλοι οι παππούδες για τα εγγονάκια τους.
Φιλιά πολλά και καλημέρες..