Η σημερινή ανάρτηση έχει μεγάλη εισαγωγή, γι αυτό όποιος βαριέται να διαβάσει, ας το δηλώσει από τώρα κι ας μπει αμέσως στο «ψητό» (εδώ … στο τηγανιτό!!)
Είχα ξεκινήσει τον περασμένο μήνα να κάνω ένα αφιέρωμα στη ζύμη και τα προϊόντα της. Με τις δυσάρεστες καταστάσεις που βίωσα, πήγε λίγο πίσω το project (sic!!) αλλά νομίζω ότι τώρα είναι μια καλή στιγμή, να το ξαναπιάσω από εκεί που το άφησα.
Στο χωριό μου, τα Κουμέικα της Σάμου, ο κόσμος παλιότερα ασχολιόταν κυρίως με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη θάλασσα. Τα επαγγέλματα αυτά, απαιτούσαν πολύωρη και μακρόχρονη απουσία από το σπίτι. Στις διατροφικές τους καθημερινές ανάγκες και συνήθειες, το ζυμάρι σε όλες του τις μορφές έπαιζε κυρίαρχο ρόλο. Τεράστια καρβέλια, σκάφες παξιμάδια, πίτες κυρίως με χορταρικά ή κολοκύθα, αλλά και … τηγανίτες!!
Από το ζυμάρι που έφτιαχναν το ψωμί, ένα μέρος του, έπαιρνε το δρόμο για τον πλάστη και το τηγάνι. Οι τηγανίτες ή «ντγανίτις» (από το τηγάνι -> ντγανν) στρογγυλές και μεγάλες, με λίγο τριμμένο τουλουμοτύρι, μυζήθρα ή ντόπιο στραγγιστό έδιναν λύση στην πείνα και την κούραση της ημέρας μακριά από το σπίτι.

Μια ιστορία που έχει μείνει από παλιά και έχει να κάνει με το πλήθος και το μέγεθος της τηγανίτας, είναι η παρακάτω :
Κάποια γυναίκα στο χωριό, είχε πάρει για εργάτη στα χτήματά της τον Τραπάνα, ένα γεροδεμένο, μεγαλόσωμο άνδρα. Το φαγητό της ημέρας ήταν βέβαια οι τηγανίτες. 
Όταν επέστρεψαν αργά το απόγευμα στο χωριό, βγήκε η γυναίκα στη γειτονιά κι έβγαλε «βρώμα»: «Μαρέ, δε θα του πστέψτει, ου Τραπάνας σήμιρα στου χουράφ, έφαϊ 40 ντγανίτις». (Όποιος θέλει μετάφραση να μου πει)
Το βράδυ όταν πήγε ο Τραπάνας στο καφενείο, όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω του. Είχε μαθευτεί το νέο. Κάθεται τότε στην καρέκλα του, παραγγέλνει στον καφετζή μια σούμα και βγάζει από την τσέπη του σακακιού του μια μικρή τηγανίτα από τις μεσημεριανές, με διάμετρο 5-6 εκατοστά!! 
«Ιδού κι του δείγμα» τους λέει κι έγινε απίστευτος χαμός από τα γέλια!! Τις είχε κάνει πολύ μικρές για να φτουρήσουν η πονηρή! Πού να τολμήσει να ξαναμιλήσει η κυρά!!!


Στους καιρούς που ακολούθησαν περιορίστηκε λίγο ο ρόλος τους ,αφού οι νοικοκυρές λιγόστεψαν τα ζυμώματα, αλλά ποτέ δεν έχασαν τη θέση τους στο τραπέζι, αφού πάντα υπήρχαν και υπάρχουν φανατικοί υποστηρικτές τους (like me)!!!
Είχα βάλει παλιότερα μια ανάρτηση στο Μπάλο και το Greekmasa, με τίτλο «Τηγανίτες της παπαδιάς», τηγανίτες δηλαδή, που έφτιαχνε και φτιάχνει η μάνα μου, με συνταγή της γειτόνισσας της, της παπαδιάς. Αυτή τη συνταγή δοκίμασα και πρόσφατα, ελαφρά τροποποιημένη!
Προκαταβολικά δηλώνω ότι η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο φίλο μου το Γιάννη που γνωρίζω ότι τις λατρεύει, με την ευχή να βρει κάποτε τη γεύση που του άφηναν οι τηγανίτες της γιαγιάς του!


Σας κούρασα;; Βουρ για ντγανίτις !!!

ΥΛΙΚΑ
½ κιλό ΑΛΕΥΡΙ (έβαλα μισό-μισό ντόπιο (σαμιώτικο) από το μύλο, με αλεύρι γοχ)
1 κτγ baking powder
1 κ.τ.σ. βούτυρο
1 κτσ extra virgin ελαιόλαδο ΕΛΙΑ ΜΑΡΚΟΥ
1 κ.τ.σ. σούμα (ρακή)
1 ΑΥΓΟ
1 κοφτό κ.τ.γ. ΑΛΑΤΙ
ΣΟΔΑ στη μύτη του κουταλιού
1 κ.τ.γ. μέλι
100 ml ΓΑΛΑ
νεράκι

ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ
Έβαλα σε μια λεκάνη το αλεύρι κοσκινισμένο με το baking powder . Έκοψα σε κομματάκια το παγωμένο βούτυρο το έριξα στη λεκάνη με το αλεύρι και τα έτριψα με τα δάχτυλα. Πρόσθεσα τα υπόλοιπα 6 υλικά στη σειρά (ελαιόλαδο, σούμα, αυγό, αλάτι, σόδα, μέλι) και συνέχισα ανακατεύοντας το μείγμα με το χέρι.
Πρόσθεσα σταδιακά το ΓΑΛΑ και στη συνέχεια το ΝΕΡΟ. 
Η ζύμη έγινε εύπλαστη, χωρίς να κολλάει.
Τη σκέπασα με μια πετσέτα και την άφησα στην άκρη για 20 λεπτά.
Στη συνέχεια τη χώρισα σε 4 μέρη.
Πήρα ένα από αυτά, το έπλασα μπαστούνι και το χώρισα σε 10 κομμάτια.
Τα αλεύρωσα ελαφρά με ΝΙΣΕΣΤΕ και τα έπλασα σε στρογγυλές πιτούλες.

Τις σκέπασα με πετσέτες για να μη ξεραθούν.
Όταν τελείωσα με όλο το ζυμάρι, έβαλα ελαιόλαδο στο τηγάνι και το άφησα να κάψει.
Χαμήλωσα στο μάτι στο 5 - 6 (κλίμακα 0-9) και τις τηγάνισα μέχρι να ροδίσουν ελαφρά.
Τις άπλωσα σε δίσκο πάνω σε απορροφητικό χαρτί.

Έτριψα στη συνέχεια ξερή μυζήθρα Κρήτης και γραβιέρα Παραμυθιάς, για να έχουμε επιλογές στη γεύση.

Τις φόρτωσα τυρί και ντοματίνια πεντανόστιμα που βρίσκω στη Λαϊκή του Σαββάτου, γέμισα την καράφα με ένα εξαιρετικό Ροδίτη που ανακάλυψα πρόσφατα στη γειτονιά μου και έδωσα τα ρέστα μου!!!!


Α!! ξέχασα να αναφέρω ότι έστειλα και μερικές τηγανίτες (σε φωτογραφίες) «δώρο» στο Γιάννη, να τις μυρίσει.
Τις αληθινές θα τις φτιάξουμε παρέα το καλοκαίρι στο χωριό!!


"Ιδού και το δείγμα"!! :))

19

Giorgos Varvakis

1:48:00 μ.μ.

Όταν τα πράγματα "ζορίζουν", ο κόσμος καταφεύγει σε εκφράσεις, που έχουν να κάνουν κυρίως με … προϊόντα ζύμης!!
«Θα πούμε το ψωμί ψωμάκι», ή
«Κάναμε το σκ@τό μας … παξιμάδι», ή
«Ελλαδάρα και ξερό ψωμί!!», ή
«Παλεύει για το ψωμί του», ή
«Εμείς ψωμί δεν έχουμε κι η γάτα πίτα σέρνει», ή
«Έχει να φάει πολλά ψωμιά ακόμη…», ή
«Λίγα είναι τα ψωμιά του…», ή
«Φάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι!!», ή
«Εδώ ψωμί δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη» κ.α.

Είχα που λέτε μαζεμένες κάποιες δοκιμασμένες συνταγές ζύμης και είπα να τις βάλω σε μια σειρά, λόγω της κρισιμότητας των ημερών που ζούμε. Σε κάποιους μπορεί και να φανούν χρήσιμες!! Για όσους ενδιαφέρονται όμως για κάτι παραπάνω, κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό, το υπέροχο βιβλίο της φίλης μου της Κικής, που μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα :)

19

Giorgos Varvakis

11:02:00 μ.μ.

Καλώς καμωμένα και...καλοφαγωμένα!!


Υπέρτιτλος : "Στιγμές “ιστορίας” και “δόξας” στους 150ο C – 200ο C !!"


Εκτός όλων των άλλων, φτιάξαμε :

11

Giorgos Varvakis

11:26:00 π.μ.

Οι empanadas έχουν ισπανική και πορτογαλική καταγωγή και πρόκειται για ζύμη με γέμιση , γνωστή επίσης ως «impanada» στην Ιταλία. Το όνομα προέρχεται από το ρήμα empanar, που σημαίνει να τυλίγω ή διπλώνω σε ψωμί (εξ ου και «πανάρω» σε γαλέτα). Στην Ισπανία, οι empanadas είναι συνήθως μεγάλες και έχουν κυκλικό σχήμα. Κόβονται σε μικρότερες μερίδες για να σερβιριστούν, ενώ στην Πορτογαλία και τη Νότια Αμερική είναι συνήθως μικρές και ημικυκλικές (αυτό το είδος είναι κοινώς γνωστό σαν empanadilla στην Ισπανία).
Η γέμιση στην Ισπανία και την Πορτογαλία μπορεί να είναι ψάρι ή κρέας χοιρινό. Συνοδεύονται δε από ντομάτα, σκόρδο και σάλτσα κρεμμυδιού. Λόγω του μεγάλου αριθμού των μεταναστών από την Ισπανία στη Λατινική Αμερική, η «Gallega empanada» είναι πολύ δημοφιλής στην περιοχή αυτή.
Στην Αργεντινή σερβίρονται σαν ορεκτικό, ή κυρίως πιάτο σε γιορτές (festivals). Υπάρχουν μαγαζιά (κάτι σαν τα δικά μας σουβλατζίδικα) που ειδικεύονται σε φρέσκες empanadas, με πολλές γεύσεις και διαφορετική γέμιση.
Η ζύμη είναι συνήθως από αλεύρι και βούτυρο με γέμιση που διαφέρει από επαρχία σε επαρχία: σε ορισμένες μπορεί να είναι κυρίως κοτόπουλο σε άλλες το μοσχαρίσιο κρέας (κομμένο σε κύβους ή σε κιμά, ανάλογα με την περιοχή), ίσως και καρυκευμένο με κύμινο και πάπρικα , ενώ σε άλλες περιλαμβάνουν κρεμμύδι , βρασμένο αυγό , ελιές , ή σταφίδες . Οι empanadas μπορεί να είναι ψητές (πιο συχνά σε εστιατόρια και πόλεις) ή τηγανητές (πιο συχνά σε αγροτικές περιοχές και στα πανηγύρια ). Μπορούν επίσης να περιέχουν ζαμπόν , ψάρια , humita ( γλυκό καλαμπόκι μεάσπρη σάλτσα ) ή σπανάκι .

Η παραδοσιακή Αργεντίνικη εκδοχή (ελαφρά τροποποιημένη) έχει ως εξής :

15

Giorgos Varvakis

11:18:00 μ.μ.

Λίγα λόγια για την ιστορία…

Όλα ξεκίνησαν από τους ανθρακωρύχους στο Fairmont της Δυτικής Βιρτζίνια, πριν από 80 περίπου χρόνια, που στο καθημερινό τους δρομολόγιο προς το ορυχείο, αγόραζαν από το δρόμο μια φραντζόλα ψωμί και ένα pepperoni stick.

Μια ημέρα ο Giuseppe "Joseph" Argiro, ένας Ιταλός ανθρακωρύχος, είχε τη φαεινή ιδέα, να κόψει το pepperoni σε μικρότερα κομμάτια να τα βάλει μέσα στο ζυμάρι του ψωμιού και να τα ψήσει μαζί.

Αυτό ήταν!! Οι περισσότεροι ανθρακωρύχοι αγόραζαν απ’ αυτόν τα μεσημεριανά τους γεύματα και για έναν επιπλέον λόγο! Δε χρειαζόταν συντήρηση!! Έγινε δε τόσο δημοφιλής η πατέντα του, που το 1927, εγκατέλειψε τα ορυχεία και άνοιξε αρτοποιείο (Country Club Bakery).

Το αρχικό pepperoni roll ήταν ένα φραντζολάκι από τραγανό ιταλικό ψωμί (15 – 25) cm με ολόκληρα pepperoni που έσκαγαν μύτη στις άκρες. Με τα χρόνια έχουν γίνει πολλές παραλλαγές, τόσο από τους φούρνους της περιοχής, όσο και από τις νοικοκυρές που έχουν αλλάξει τη συνταγή προκειμένου να πετύχουν τη δική τους.

Η δική μας εκδοχή έχει ως εξής :

33

Giorgos Varvakis

1:33:00 μ.μ.

Υπέροχα, μυρωδάτα, απολαυστικά!!

ΥΛΙΚΑ

Για τη ζύμη

2/3 κούπας χλιαρό νερό

1 κύβο φρέσκια μαγιά (42 γρ )

2 κτγ ζάχαρη

1 κτγ αλάτι

3 μεγάλα αυγά σε θερμοκρασία δωματίου

2 κτσ μέλι

½ πακέτο φρέσκο βούτυρο λιωμένο

4 ½ - 5 κούπες αλεύρι δυνατό

Για τη γέμιση

½ κούπα ζάχαρη

2 κτσ κανέλα

1 αυγό για την επικάλυψη

σουσάμι

38

Giorgos Varvakis

10:28:00 π.μ.

Αιτία κι αφορμή γι αυτήν εδώ την ανάρτηση η κουζίνα της Μπέττυς!

Ας τα πιάσουμε όμως από την αρχή.

Όταν η Μπέττυ έβαλε τα Διπλωτάρια της, δεν έβλεπα την ώρα για να τα φτιάξω. Απέναντι από το σπίτι μου υπάρχει ένα καταπληκτικό εργαστήριο σφολιάτας, αλλά από κει ψωνίζω μόνο φύλλο κρούστα και ταχίνι!!! 
Έτσι και το φύλλο κουρού δε θα ξέφευγε από τη διαδικασία.

Χρειάστηκα

33

Giorgos Varvakis

2:30:00 μ.μ.

Το πιο γνωστό Κιμωλιάτικο προϊόν είναι η λαδένια. Φτιάχνεται με ζυμάρι, φρέσκια ντομάτα, κρεμμύδι και ελαιόλαδο. Τόσο απλά, τόσο νόστιμα!!

ΥΛΙΚΑ

Για τη ζύμη

400 γρ. αλεύρι

250 ml νερό χλιαρό

2 κ.τ.σ. ελαιόλαδο

1 κ.τ.σ. νιφάδες πουρέ πατάτας

1 κ.τ.γ. αλάτι

1 κ.τ.γ. ζάχαρη

2 κ.τ.γ. μαγιά σκόνη

Για τη λαδένια:

1-2 κρεμμύδια σε φέτες

2 ντομάτες σε φέτες

2 κουταλάκια ρίγανη

Αλάτι

½ φλιτζάνι ελαιόλαδο

ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ

Σε μια λεκάνη ανακατεύουμε το αλεύρι, το αλάτι, τη μαγιά, τη ζάχαρη, τον πουρέ και το λάδι. Ρίχνουμε το νερό και το δουλεύουμε λίγο με το χέρι.

Μεταφέρουμε το μείγμα πάνω σε μια αλευρωμένη επιφάνεια και το ζυμώνουμε μέχρι να πάρουμε μια ζύμη ελαστική και ομογενοποιημένη. Την πασπαλίζουμε με αλεύρι και την καλύπτουμε με μια πετσέτα.

Την αφήνουμε για καμιά ώρα και μετά τη βάζουμε σε ένα ταψάκι το οποίο έχουμε αλείψει με ελαιόλαδο.

Την ανοίγουμε με τα δάχτυλα μέχρι να καλύψει όλη την επιφάνεια του ταψιού.

Τη σκεπάζουμε με τις φέτες από το κρεμμύδι και τη τομάτα.

Πασπαλίζουμε με τη ρίγανη και προσθέτουμε αλάτι.

Ρίχνουμε πάνω από τη λαδένια το υπόλοιπο λάδι και ψήνουμε στους 165ο – 180ο C για 45' περίπου. Μετά από λίγη ώρα το σπίτι μοσχομυρίζει.

Τραγανή γευστικότατη και μυρωδάτη εκπλήσσει ευχάριστα τους λιγότερο μυημένους!!!

Καλή Σαρακοστή!!

30

Giorgos Varvakis

11:45:00 μ.μ.

Πήρε το μάτι μου πρόσφατα σε κάποιο από τα πολύ αξιόλογα blogs (ας με συγχωρήσει δε θυμάμαι σε ποιο) που φιλοξενούνται στο πλάι της πτωχής πλην τίμιας σελίδας μου, μια συνταγή για focaccia και θυμήθηκα ότι έχω κρατήσει από το Δεκέμβρη μια συνταγή για τη γλυκιά εκδοχή της.
Την έφτιαξα με σταφύλι φράουλα που μέχρι τα Χριστούγεννα τουλάχιστον τα έβρισκα στη Λαϊκή. Δεν έχω προσέξει αν κυκλοφορούν ακόμη.
Όχι δεν έχω τεμπελιάσει...!! Απλά "ανεβάζετε" όλες σας τόσα πολλά ξελογιάρικα και μαγικά πράγματα, που προσπαθώντας να τα φτιάξω, «παραμελώ» τη δική μου ”cucina” :)
Επειδή δε μπορώ να περιμένω για τη schiacciata μου, τη βάζω αμέσως και σας προσκαλώ να τη δοκιμάσετε…
Η συνταγή παραπέμπει άμεσα στην Τοσκάνη !!
Πάμε λοιπόν.

15

Giorgos Varvakis

12:44:00 μ.μ.

Η σημερινή ανάρτηση, είναι αφιερωμένη εξαιρετικά, στο Δημήτρη και στην Αχτίδα του! Έτσι σαν δώρο για τη χθεσινή του γιορτή, με τις ευχές μου για Υγεία και ευτυχία στη ζωή τους!
Είχαν φτιάξει μαζί, ένα πολύ ιδιαίτερο και «νόστιμο» blog, πλουμισμένο από τις στιγμές που μοιράζονται σε ένα αγαπημένο χώρο του σπιτιού τους. Την κουζίνα τους.
«Οι δυο μας στην...κουζίνα»!
Ο χώρος που φιλοξένησε πολλές προσωπικές τους δημιουργίες, κάποια στιγμή έκλεισε (ελπίζω και εύχομαι, προσωρινά).
Μια μέρα πριν κλείσει, πέρασα και «έκλεψα» μια συνταγή για κιμαδόπιτα.
Την κιμαδόπιτα του Δημήτρη.
Την έφτιαξα λίγες μέρες αργότερα.
Σήμερα εδώ, την παρουσιάζω ξανά στην αυθεντική της έκδοση σε ότι αφορά τα λόγια, αλλά με τις δικές μου φωτογραφίες.
Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για ένα συστατικό που έμαθα ότι βάζει στη ζύμη για το φύλλο. Λεμόνι!! (το είδα αργότερα και σε μια συνταγή της γαστεροπλήξ)
Μέχρι τότε για το ζυμάρι είχα χρησιμοποιήσει όλα τα διαφανή αλκοολούχα (τσίπουρο, βότκα κλπ) ή ξύδι.
Η μέθοδος επίσης με το λιωμένο βούτυρο και τα πιάτα με τα φύλλα στο ψυγείο! (Διαβάστε παρακάτω)
Το αποτέλεσμα με τη συνταγή του, ήταν καταπληκτικό!!
Χρόνια σου πολλά Δημήτρη!!

12

Giorgos Varvakis

2:42:00 μ.μ.

Αν έχεις χρόνο διάβαινε!!

Υλικά
500 γρ αλεύρι δυνατό
275 γρ νερό χλιαρό
25 g βουτύρου λειωμένο
8 γραμμάρια αλάτι
60 g ζάχαρη
20 γραμμάρια νωπής μαγιάς (1/2 κύβος έτσι Κική;)

250 g βούτυρο
1 αυγό για επάλειψη

Επί τω έργω
Ανακατεύουμε όλα τα υλικά της ζύμης στο μίξερ εκτός από το βούτυρο, που το βάζουμε στα μισά του ζυμώματος. Ζυμώνουμε συνολικά για περίπου 20 λεπτά, έως ότου η ζύμη γίνει ελαστική. Την τοποθετούμε αμέσως στο ψυγείο, καλυμμένη με διαφανές σε διπλή στρώση, για περίπου 6 ώρες, στους 4 ° / 5 ° C.
Οι φωτογραφίες ίσως αποδώσουν καλύτερα το σενάριο.Τοποθετούμε το τούβλο με το βούτυρο σε πλαστική μεμβράνη ή σακούλα τροφίμων και το αρχίζουμε «στο ξύλο» με τον πλάστη μέχρι να απλωθεί καλά.

Με τον πλάστη ανοίγουμε και τη ζύμη σε αλευρωμένη επιφάνεια σε μακρόστενο σχήμα, πάχους περίπου 1 / 2 cm. Το φιλμ του βουτύρου, πρέπει να καλύπτει περίπου τα 2/3 της ζύμης.
Τοποθετούμε το βούτυρο πάνω στη ζύμη και τη διπλώνουμε σε φάκελο.
«Σφραγίζουμε» τα πλαϊνά πιέζοντας με τα δάχτυλά μας.
Ο φάκελος μπαίνει σε «προστασία» μεμβράνης και τοποθετείται στο ψυγείο για 40 λεπτά.
Μετά την πάροδο του απαιτούμενου χρόνου, βγάζουμε τη ζύμη από το ψυγείο, αφαιρούμε τη μεμβράνη και πάνω σε αλευρωμένη επιφάνεια της δίνουμε πάλι το γνωστό μακρόστενο σχήμα, με τη βοήθεια του πλάστη.
Διπλώνουμε πάλι σε σχήμα «φακελάκι», σφραγίζουμε, τυλίγουμε με μεμβράνη και ξανά στο ψυγείο για άλλα 40 λεπτά.!!
Τρίτη και φαρμακερή : βγάζουμε τη ζύμη από το ψυγείο… ξανά στο ψυγείο για άλλα 40 λεπτά.!!
Όταν τώρα τη βγάλουμε έξω για τελευταία φορά, της δίνουμε το γνωστό σχήμα και παίρνουμε την εκδίκηση μας!! Με το εργαλείο της πίτσας ή με ένα κοφτερό μαχαίρι την κόβουμε σε τρίγωνα κομμάτια. Εμένα μου βγήκαν 12.

Με τη βοήθεια ενός μαχαιριού κόβουμε περίπου 1cm τη βάση του τριγώνου στη μέση της και ανοίγουμε αριστερά δεξιά τα δύο μέλη.
Ξεκινάμε το δίπλωμα από τη βάση προς την κορυφή. Μόλις πάρουμε την πρώτη στροφή, με το ένα χέρι κρατάμε σταθερά τη διπλωμένη ζύμη και με το άλλο τραβάμε την κορυφή να τεντώσει.
Τυλίγουμε χαλαρά μέχρι να πετύχουμε το γνωστό σχήμα.

Αν θέλουμε, πριν ξεκινήσουμε το τύλιγμα, τοποθετούμε στη βάση 1 κτγ μαρμελάδα ή μια ράβδο σοκολάτα κουβερτούρα.
Εδώ έχουμε δυο επιλογές :
1. Αν δε θέλουμε να τα ψήσουμε όλα μαζί, βάζουμε τα τυλιγμένα κομμάτια ζύμης στον καταψύκτη και όταν μας έρθει η όρεξη για κρουασάν, τα βγάζουμε 6 ώρες νωρίτερα και τα ψήνουμε!!!
2. Τοποθετούμε τα τυλιγμένα κομμάτια ζύμης σε ταψί πάνω σε λαδόκολλα και τα «ξεχνάμε» για 1,5 έως 2,5 ώρες.Όταν διαπιστώσουμε ότι έχει αυξηθεί αρκετά ο όγκος τους, τα αλείφουμε με κρόκο διαλυμένο σε λίγο γάλα και βάζουμε το ταψί σε προθερμασμένο φούρνο στους 220ο C για 5-6 λεπτά.
Στη συνέχεια χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία στους 180ο C και τα αφήνουμε για 7-8 λεπτά ακόμη, μέχρι να πάρουν ένα ελκυστικό γοητευτικό χρώμα.Ήρθε επιτέλους η ώρα της απόλαυσης.
Γεμίζουμε ένα φλιτζάνι αχνιστό καφέ και δαγκώνουμε την τραγανή ζύμη.
Oh My God που λέει και η φίλη μου η Τία!!!!!!!!!!!!!!!

14

Giorgos Varvakis

2:48:00 μ.μ.

Η συνταγή που ακολουθεί, προέρχεται αυτούσια από το εξαιρετικό blog της Gabriela Cara, Gabriela's blog. Η αυθεντική ονομασία του είναι Bucte κι απ ότι αναφέρει, είναι εξαιρετικά δημοφιλές στην Πολωνία και τη Γερμανία (αν έχω καταλάβει σωστά :)) Στην Ελληνική εκδοχή του, πρόσθεσα για άρωμα μισό κτγ μαστίχα κοπανισμένη, σουσάμι και μαυροκούκι.

Πρώτες ύλες

- 500 g αλεύρι γοχ

- 1 κτγ αλάτι

- 50 g ζάχαρη άχνη

- 90 g βούτυρο λιωμένο

- 120 ml γάλα ζεστό

- 42 g μαγιά φρέσκια (1 κύβος)

- 3 αυγά σε θερμοκρασία δωματίου

- 40 g βούτυρο λιωμένο για επάλειψη

- 1 κτγ μαστίχα κοπανισμένη

- σουσάμι, μαυροκούκι

Επί τω έργω

Σε ένα κατσαρολάκι ζεστένουμε το γάλα και διαλύουμε τη μαγιά. προσθέτουμε 1 κτσ ζάχαρη για να ενεργήσει γρήγορα η ζύμωση και 1/2 κούπα από το αλέυρι. Με ένα μεγάλο πιρούνι αναμιγνύουμε τα υλικά και αφήνουμε το χυλό να φουσκώσει. Όλη η διαδικασία δε θα μας πάρει πάνω από 10 λεπτά.

Εν τω μεταξύ στον κάδο του μίξερ κοσκινίζουμε το υπόλοιπο αλεύρι και προσθέτουμε το αλάτι.

Χτυπάμε σε ένα μπολ τα αυγά με την υπόλοιπη ζάχαρη.

Μόλις φουσκώσει το «προζύμι», το ρίχνουμε στον κάδο με το αλεύρι και οι γάντζοι αρχίζουν το «δούλεμα» σε χαμηλή ταχύτητα.

Μόλις το μείγμα ομογενοποιηθεί, προσθέτουμε το άλλο μείγμα των αυγών.

Επ, να μη ξεχάσουμε τη μαστίχα!! Μέσα κι αυτή.

Το «δούλεμα» συνεχίζεται χαλαρά. Ρίχνουμε σιγά σιγά τη μεγαλύτερη ποσότητα από το λιωμένο φρέσκο βούτυρο, κρατώντας λίγο για την επάλειψη.

Μόλις απορροφηθεί το βούτυρο από το ζυμάρι σταματάμε το «δούλεμα». Αν κολλάει ελαφρά η ζύμη, δεν ανησυχούμε, ούτε προσθέτουμε άλλο αλεύρι.

Μεταφέρουμε τη ζύμη σε μια λεκανίτσα, τη σκεπάζουμε και περιμένουμε καμιά ωρίτσα περίπου.

Όταν έχει πάρει επάνω της για τα καλά, την ξεσκεπάζουμε και τη ζουλάμε να ξεφουσκώσει.

Πάνω σε αλευρωμένη επιφάνεια, την φέρνουμε μερικές βόλτες και τη χωρίζουμε σε 16 ίσα μέρη.

Στρώνουμε λαδόκολλα στο ταψί και τοποθετούμε μέσα τα κομμάτια της ζύμης.

Τα σκεπάζουμε για κανένα μισάωρο και προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180ο C.

Όταν πάρουν τα πάνω τους κι αυτά, τα αλείφουμε με το βούτυρο που έχουμε φυλάξει και τα φουρνίζουμε σκεπασμένα για τα 10 πρώτα λεπτά. (Ο φούρνος στις αντιστάσεις πάνω κάτω)

Με την παρέλευση του δεκάλεπτου τα ξεσκεπάζουμε και χαμηλώνουμε λίγο τη θερμοκρασία στους 170ο C. Εγώ γύρισα το φούρνο στον αέρα.

Η μυρωδιά εν τω μεταξύ, μας έχει σπάσει τη μύτη. Κάνουμε υπομονή άλλα 20 λεπτάκια και ξεφουρνίζουμε.

Τα 16 κομμάτια έχουν ενωθεί μεταξύ τους ελαφρά και έχουν πάρει ένα ροδοκόκκινο χρώμα.

Χωρίζονται πολύ εύκολα και τρώγονται σκέτα ή με γέμιση της προτίμησής μας.

2

Giorgos Varvakis

11:20:00 π.μ.