Να' μαι και γωωωωω....!!!!  Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και εγώ στον δικό μου.... στον πάγκο της κουζίνας! Καλό Φθινόπωρο λοιπόν, καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδάκια, (και στο δικό μου πρωτάκι), τους εκπαιδευτικούς και πολύ κουράγιο σε όλους τους γονείς.

39

maria mas.

10:40:00 π.μ.

Όποιος έχει ταξιδέψει στη Σάμο, γνωρίζει πως πέρα από τα αμέτρητα, πανέμορφα ακρογιάλια με τις πεντακάθαρες θάλασσες και τις εκπληκτικές αμμουδιές, το ανάγλυφο του νησιού χαρακτηρίζεται από τους δυο μεγάλους ορεινούς όγκους  του Κέρκη και του Καρβούνη στις πλαγιές των οποίων, πέρα από την ιστορία του τόπου, τους μύθους, τους θρύλους, τα ξωτικά και τις νεράιδες, κρύβεται ένας υπέροχος κόσμος, που περιμένει τον υποψιασμένο επισκέπτη να τον ανακαλύψει και να γευτεί τη σπάνια ομορφιά του.

Τα Κονταίικα είναι ένα μικρό χωριό, χτισμένο στη Β.Δ. πλευρά του Καρβούνη.

Απέχει περίπου 7 χιλιόμετρα από το Καρλόβασι.

Το όνομα φαίνεται πως προέρχεται από τον πρώτο οικιστή, κάποιο Κοντό, που η παράδοση τον θέλει ως καταγόμενο από το διπλανό Πλάτανο.

Χωριό με αξιόλογη γεωργική παραγωγή και ανθρώπους που γνωρίζουν καλά την τέχνη της γης. Εκτεταμένες αμπελοκαλλιέργειες, ελιές, κηπευτικά και σιτηρά. Παλιότερα καλλιεργούνταν με επιτυχία ο καπνός. Βρίσκεται σε μια καταπράσινη περιοχή με δάση από πεύκα και κυπαρίσσια, εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς.

Η πλατεία του αποτελεί δείγμα νησιωτικής αρχιτεκτονικής και συγκεντρώνει πολύ κόσμο.

Το χωριό φημίζεται για το κρασί του, τα σουβλάκια του, τη μυρωδάτη «σούμα» και το ντόπιο του αλεύρι.

Πάνω από την πλατεία, σε μια πεζούλα βρίσκεται ένα παραδοσιακό πέτρινο δίπατο σπίτι, στο ισόγειο του οποίου, λειτουργεί ο μύλος του χωριού. Μπαίνοντας σε «πνίγει» η μυρωδιά του κυπαρισσιού, από την ξυλεία που χρησιμοποιήθηκε στο κτίσμα. Μόλις δώσεις την παραγγελία σου στην ευγενική κυρία που έχει τη διαχείριση του μύλου,  βάζει μπρος τη μηχανή, αδειάζει το ντόπιο σιτάρι στη χοάνη και μια άλλη μυρωδιά, αυτή του φρέσκου αλευριού έρχεται να σε ξελογιάσει.

Όταν το «αφεντικό» μου είπε πρόσφατα, πως αγόρασαν αλεύρι από τα Κονταίικα (εξ ου και οι παραπάνω λεπτομέρειες) που το άλεσε επιτόπου η μυλωνού, θυμήθηκα πως στο ντουλάπι μου βρισκόταν ξεχασμένο από τον περασμένο Χειμώνα, ένα μικρό τσουβαλάκι αλεύρι, από τον ίδιο μύλο. Το χρησιμοποιώ κι εγώ κυρίως για την παρασκευή ψωμιού, αλλά τώρα, άλλα έβαλα στο νου μου.

Είπα : «Θα φτιάξω μπισκοτένια ζύμη για τυροπιτάκια και λουκανικοπιτάκια με το αλεύρι της μυλωνούς …»

17

Giorgos Varvakis

11:00:00 μ.μ.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!
Με ιδιαίτερη χαρά και μεγάλη ικανοποίηση, σας παρουσιάζω σήμερα, τη Ζωή και τις συνταγές της!!!
Η Ζωή, η «Ζωίτσα» μας, εκτός από αγαπημένη φίλη, υπέροχη σύζυγος – μητέρα 3 αγοριών και άνθρωπος, τυγχάνει και φοβερή μαγείρισσα!!!  
Έχοντας δοκιμάσει πολλές φορές τις ανεπανάληπτες πίτες της, τα εξαιρετικά γλυκά της, την «έψηνα» καιρό τώρα, να βάλει κάτι στη σελίδα μας…
Η πολιορκία μου δεν απέδιδε καρπούς, μέχρι που πριν λίγο καιρό, λάβαμε πρόσκληση για δείπνο στο σπίτι τους!
Μέσα απ όλο το μαγικό κόσμο των εξαιρετικών γεύσεων που ξεδιπλώθηκε μπροστά μας, κατάφερα να «κλέψω» μερικά στιγμιότυπα τα οποία παρουσιάζω συνοπτικά στην εικόνα του κολάζ και αναλυτικότερα σε 3 αναρτήσεις, αρχής γενομένης από σήμερα.
Η Ζωή μου έδωσε 3 συνταγές, «απολογούμενη» για τις όποιες αβλεψίες και μη κατανοητή αποτύπωση της δημιουργικής παρασκευής….
Εγώ νομίζω ότι είναι σούπερ!!!! Τι λέτε;;;

23

Giorgos Varvakis

11:37:00 π.μ.

Gözleme είναι μια πολύ γευστική παραδοσιακή τουρκική χειροποίητη πίτα. Το ζυμάρι ανοίγεται σε πολύ λεπτό φύλλο, γεμίζεται με διάφορα απλά υλικά και ψήνεται (παραδοσιακά), πάνω σε SAC. 
SAJ ή SAC, είναι ένα θολωτό μεταλικό σκεύος, που χρησιμοποιείται για να ψήνουν ψωμί. Τοποθετείται πάνω στη φωτιά, και η ζύμη ψήνεται πάνω σ’ αυτό.

Το όνομα προέρχεται από την τουρκική λέξη Goz που σημαίνει μάτι. Αυτό εξηγείται από το γεγονός, ότι κατά τη διάρκεια του ψησίματος, η ζύμη πετάει «μάτια» (φουσκάλες) ξεροψημένα.
Ανάλογα με τη γέμιση ο Gözleme μπορεί να είναι:
ispanakli = με σπανάκι
karisik = ανάμεικτος με «απ’ όλα»
kasar peynirli = με κασέρι ή άλλο τυρί κίτρινο από γάλα αγελαδινό
katmer = σκέτο
kiymali = με αρνίσιο κιμά
patatesli = με πουρέ πατάτας
peynirli = με τυρί φέτα
«Ακούστε» και την άποψη του Αγγελή:

51

Giorgos Varvakis

12:33:00 μ.μ.

Βρε μαμά.....θα φτιάξεις καμιά πιτούλα να πάρω και στο σχολείο?? Πιτούλα "αληθινή"...ξέρεις εσύ!!!
Αμέεεε...το συζητάς??
Και αποστολή εξετελέσθη άμεσα!! Η συνταγή που ακολουθεί είναι για ένα μεσαίο ταψάκι. Για μεγαλύτερο προσαρμόζετε τα υλικά αναλόγως.

20

maria mas.

1:08:00 μ.μ.

Καλημέρα σας και καλό μήνα!! 
Για την αλήθεια του πράγματος, άλλη ανάρτηση είχα σκοπό να κάνω σήμερα, ξεκινώντας το αφιέρωμά μου στα «δάνεια» -συνταγές που αγάπησα μέσα από τις δικές σας αναρτήσεις-, αλλά ήταν τόσο μεγάλο …το «ζόρι» που τράβηξα μ’ αυτή τη συνταγή, αλλά και τόσο μεγάλη η απόλαυση στο τέλος, που είπα να της παραχωρήσω θέση!!
Το Λαχματζούν -σύμφωνα με τη γουίκι- (Lahmacun στα τούρκικα ή lahmajoun, lahmaǰun լահմաջուն ή լահմաջո lahmaǰo στα αρμένικα, لحم بعجين, bi'ajīn Lahm στα αραβικά, που σημαίνει "κρέας με ζύμη», είναι μια τυποποιημένη πίτα (βλ. σουβλάκι) της ανατολής και αποτελείται από ένα στρογγυλό, λεπτό κομμάτι ζύμης καλυμμένο με κιμά (συνηθέστερα από μοσχαρίσιο και αρνίσιο κρέας). 
Σερβίρεται συχνά ραντισμένο με χυμό λεμονιού, τυλιγμένο με λαχανικά και αρωματικά, όπως τουρσιά, ντομάτες, πιπεριές, κρεμμύδια, μαρούλι, μαϊντανό ή κόλιαντρο. 
Το συναντάμε να πουλιέται ευρέως στην Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, τη Γεωργία, το Ιράν, το Ιράκ, την Ιορδανία, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, τη Σαουδική Αραβία, τη Συρία και την Τουρκία, όπου υπάρχουν εστιατόρια που ειδικεύονται στο Λαχματζούν.
Το συνάντησα κι εγώ πρόσφατα σε μια φωτογραφία και όπως το είδα λαχταριστό, αποφάσισα να το φτιάξω το ίδιο βράδυ…

42

Giorgos Varvakis

10:57:00 π.μ.

Η σημερινή ανάρτηση έχει μεγάλη εισαγωγή, γι αυτό όποιος βαριέται να διαβάσει, ας το δηλώσει από τώρα κι ας μπει αμέσως στο «ψητό» (εδώ … στο τηγανιτό!!)
Είχα ξεκινήσει τον περασμένο μήνα να κάνω ένα αφιέρωμα στη ζύμη και τα προϊόντα της. Με τις δυσάρεστες καταστάσεις που βίωσα, πήγε λίγο πίσω το project (sic!!) αλλά νομίζω ότι τώρα είναι μια καλή στιγμή, να το ξαναπιάσω από εκεί που το άφησα.
Στο χωριό μου, τα Κουμέικα της Σάμου, ο κόσμος παλιότερα ασχολιόταν κυρίως με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη θάλασσα. Τα επαγγέλματα αυτά, απαιτούσαν πολύωρη και μακρόχρονη απουσία από το σπίτι. Στις διατροφικές τους καθημερινές ανάγκες και συνήθειες, το ζυμάρι σε όλες του τις μορφές έπαιζε κυρίαρχο ρόλο. Τεράστια καρβέλια, σκάφες παξιμάδια, πίτες κυρίως με χορταρικά ή κολοκύθα, αλλά και … τηγανίτες!!
Από το ζυμάρι που έφτιαχναν το ψωμί, ένα μέρος του, έπαιρνε το δρόμο για τον πλάστη και το τηγάνι. Οι τηγανίτες ή «ντγανίτις» (από το τηγάνι -> ντγανν) στρογγυλές και μεγάλες, με λίγο τριμμένο τουλουμοτύρι, μυζήθρα ή ντόπιο στραγγιστό έδιναν λύση στην πείνα και την κούραση της ημέρας μακριά από το σπίτι.

Μια ιστορία που έχει μείνει από παλιά και έχει να κάνει με το πλήθος και το μέγεθος της τηγανίτας, είναι η παρακάτω :
Κάποια γυναίκα στο χωριό, είχε πάρει για εργάτη στα χτήματά της τον Τραπάνα, ένα γεροδεμένο, μεγαλόσωμο άνδρα. Το φαγητό της ημέρας ήταν βέβαια οι τηγανίτες. 
Όταν επέστρεψαν αργά το απόγευμα στο χωριό, βγήκε η γυναίκα στη γειτονιά κι έβγαλε «βρώμα»: «Μαρέ, δε θα του πστέψτει, ου Τραπάνας σήμιρα στου χουράφ, έφαϊ 40 ντγανίτις». (Όποιος θέλει μετάφραση να μου πει)
Το βράδυ όταν πήγε ο Τραπάνας στο καφενείο, όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω του. Είχε μαθευτεί το νέο. Κάθεται τότε στην καρέκλα του, παραγγέλνει στον καφετζή μια σούμα και βγάζει από την τσέπη του σακακιού του μια μικρή τηγανίτα από τις μεσημεριανές, με διάμετρο 5-6 εκατοστά!! 
«Ιδού κι του δείγμα» τους λέει κι έγινε απίστευτος χαμός από τα γέλια!! Τις είχε κάνει πολύ μικρές για να φτουρήσουν η πονηρή! Πού να τολμήσει να ξαναμιλήσει η κυρά!!!


Στους καιρούς που ακολούθησαν περιορίστηκε λίγο ο ρόλος τους ,αφού οι νοικοκυρές λιγόστεψαν τα ζυμώματα, αλλά ποτέ δεν έχασαν τη θέση τους στο τραπέζι, αφού πάντα υπήρχαν και υπάρχουν φανατικοί υποστηρικτές τους (like me)!!!
Είχα βάλει παλιότερα μια ανάρτηση στο Μπάλο και το Greekmasa, με τίτλο «Τηγανίτες της παπαδιάς», τηγανίτες δηλαδή, που έφτιαχνε και φτιάχνει η μάνα μου, με συνταγή της γειτόνισσας της, της παπαδιάς. Αυτή τη συνταγή δοκίμασα και πρόσφατα, ελαφρά τροποποιημένη!
Προκαταβολικά δηλώνω ότι η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο φίλο μου το Γιάννη που γνωρίζω ότι τις λατρεύει, με την ευχή να βρει κάποτε τη γεύση που του άφηναν οι τηγανίτες της γιαγιάς του!


Σας κούρασα;; Βουρ για ντγανίτις !!!

ΥΛΙΚΑ
½ κιλό ΑΛΕΥΡΙ (έβαλα μισό-μισό ντόπιο (σαμιώτικο) από το μύλο, με αλεύρι γοχ)
1 κτγ baking powder
1 κ.τ.σ. βούτυρο
1 κτσ extra virgin ελαιόλαδο ΕΛΙΑ ΜΑΡΚΟΥ
1 κ.τ.σ. σούμα (ρακή)
1 ΑΥΓΟ
1 κοφτό κ.τ.γ. ΑΛΑΤΙ
ΣΟΔΑ στη μύτη του κουταλιού
1 κ.τ.γ. μέλι
100 ml ΓΑΛΑ
νεράκι

ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ
Έβαλα σε μια λεκάνη το αλεύρι κοσκινισμένο με το baking powder . Έκοψα σε κομματάκια το παγωμένο βούτυρο το έριξα στη λεκάνη με το αλεύρι και τα έτριψα με τα δάχτυλα. Πρόσθεσα τα υπόλοιπα 6 υλικά στη σειρά (ελαιόλαδο, σούμα, αυγό, αλάτι, σόδα, μέλι) και συνέχισα ανακατεύοντας το μείγμα με το χέρι.
Πρόσθεσα σταδιακά το ΓΑΛΑ και στη συνέχεια το ΝΕΡΟ. 
Η ζύμη έγινε εύπλαστη, χωρίς να κολλάει.
Τη σκέπασα με μια πετσέτα και την άφησα στην άκρη για 20 λεπτά.
Στη συνέχεια τη χώρισα σε 4 μέρη.
Πήρα ένα από αυτά, το έπλασα μπαστούνι και το χώρισα σε 10 κομμάτια.
Τα αλεύρωσα ελαφρά με ΝΙΣΕΣΤΕ και τα έπλασα σε στρογγυλές πιτούλες.

Τις σκέπασα με πετσέτες για να μη ξεραθούν.
Όταν τελείωσα με όλο το ζυμάρι, έβαλα ελαιόλαδο στο τηγάνι και το άφησα να κάψει.
Χαμήλωσα στο μάτι στο 5 - 6 (κλίμακα 0-9) και τις τηγάνισα μέχρι να ροδίσουν ελαφρά.
Τις άπλωσα σε δίσκο πάνω σε απορροφητικό χαρτί.

Έτριψα στη συνέχεια ξερή μυζήθρα Κρήτης και γραβιέρα Παραμυθιάς, για να έχουμε επιλογές στη γεύση.

Τις φόρτωσα τυρί και ντοματίνια πεντανόστιμα που βρίσκω στη Λαϊκή του Σαββάτου, γέμισα την καράφα με ένα εξαιρετικό Ροδίτη που ανακάλυψα πρόσφατα στη γειτονιά μου και έδωσα τα ρέστα μου!!!!


Α!! ξέχασα να αναφέρω ότι έστειλα και μερικές τηγανίτες (σε φωτογραφίες) «δώρο» στο Γιάννη, να τις μυρίσει.
Τις αληθινές θα τις φτιάξουμε παρέα το καλοκαίρι στο χωριό!!


"Ιδού και το δείγμα"!! :))

19

Giorgos Varvakis

1:48:00 μ.μ.

Οι empanadas έχουν ισπανική και πορτογαλική καταγωγή και πρόκειται για ζύμη με γέμιση , γνωστή επίσης ως «impanada» στην Ιταλία. Το όνομα προέρχεται από το ρήμα empanar, που σημαίνει να τυλίγω ή διπλώνω σε ψωμί (εξ ου και «πανάρω» σε γαλέτα). Στην Ισπανία, οι empanadas είναι συνήθως μεγάλες και έχουν κυκλικό σχήμα. Κόβονται σε μικρότερες μερίδες για να σερβιριστούν, ενώ στην Πορτογαλία και τη Νότια Αμερική είναι συνήθως μικρές και ημικυκλικές (αυτό το είδος είναι κοινώς γνωστό σαν empanadilla στην Ισπανία).
Η γέμιση στην Ισπανία και την Πορτογαλία μπορεί να είναι ψάρι ή κρέας χοιρινό. Συνοδεύονται δε από ντομάτα, σκόρδο και σάλτσα κρεμμυδιού. Λόγω του μεγάλου αριθμού των μεταναστών από την Ισπανία στη Λατινική Αμερική, η «Gallega empanada» είναι πολύ δημοφιλής στην περιοχή αυτή.
Στην Αργεντινή σερβίρονται σαν ορεκτικό, ή κυρίως πιάτο σε γιορτές (festivals). Υπάρχουν μαγαζιά (κάτι σαν τα δικά μας σουβλατζίδικα) που ειδικεύονται σε φρέσκες empanadas, με πολλές γεύσεις και διαφορετική γέμιση.
Η ζύμη είναι συνήθως από αλεύρι και βούτυρο με γέμιση που διαφέρει από επαρχία σε επαρχία: σε ορισμένες μπορεί να είναι κυρίως κοτόπουλο σε άλλες το μοσχαρίσιο κρέας (κομμένο σε κύβους ή σε κιμά, ανάλογα με την περιοχή), ίσως και καρυκευμένο με κύμινο και πάπρικα , ενώ σε άλλες περιλαμβάνουν κρεμμύδι , βρασμένο αυγό , ελιές , ή σταφίδες . Οι empanadas μπορεί να είναι ψητές (πιο συχνά σε εστιατόρια και πόλεις) ή τηγανητές (πιο συχνά σε αγροτικές περιοχές και στα πανηγύρια ). Μπορούν επίσης να περιέχουν ζαμπόν , ψάρια , humita ( γλυκό καλαμπόκι μεάσπρη σάλτσα ) ή σπανάκι .

Η παραδοσιακή Αργεντίνικη εκδοχή (ελαφρά τροποποιημένη) έχει ως εξής :

15

Giorgos Varvakis

11:18:00 μ.μ.

Αιτία κι αφορμή γι αυτήν εδώ την ανάρτηση η κουζίνα της Μπέττυς!

Ας τα πιάσουμε όμως από την αρχή.

Όταν η Μπέττυ έβαλε τα Διπλωτάρια της, δεν έβλεπα την ώρα για να τα φτιάξω. Απέναντι από το σπίτι μου υπάρχει ένα καταπληκτικό εργαστήριο σφολιάτας, αλλά από κει ψωνίζω μόνο φύλλο κρούστα και ταχίνι!!! 
Έτσι και το φύλλο κουρού δε θα ξέφευγε από τη διαδικασία.

Χρειάστηκα

33

Giorgos Varvakis

2:30:00 μ.μ.

Η σημερινή ανάρτηση, είναι αφιερωμένη εξαιρετικά, στο Δημήτρη και στην Αχτίδα του! Έτσι σαν δώρο για τη χθεσινή του γιορτή, με τις ευχές μου για Υγεία και ευτυχία στη ζωή τους!
Είχαν φτιάξει μαζί, ένα πολύ ιδιαίτερο και «νόστιμο» blog, πλουμισμένο από τις στιγμές που μοιράζονται σε ένα αγαπημένο χώρο του σπιτιού τους. Την κουζίνα τους.
«Οι δυο μας στην...κουζίνα»!
Ο χώρος που φιλοξένησε πολλές προσωπικές τους δημιουργίες, κάποια στιγμή έκλεισε (ελπίζω και εύχομαι, προσωρινά).
Μια μέρα πριν κλείσει, πέρασα και «έκλεψα» μια συνταγή για κιμαδόπιτα.
Την κιμαδόπιτα του Δημήτρη.
Την έφτιαξα λίγες μέρες αργότερα.
Σήμερα εδώ, την παρουσιάζω ξανά στην αυθεντική της έκδοση σε ότι αφορά τα λόγια, αλλά με τις δικές μου φωτογραφίες.
Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα για ένα συστατικό που έμαθα ότι βάζει στη ζύμη για το φύλλο. Λεμόνι!! (το είδα αργότερα και σε μια συνταγή της γαστεροπλήξ)
Μέχρι τότε για το ζυμάρι είχα χρησιμοποιήσει όλα τα διαφανή αλκοολούχα (τσίπουρο, βότκα κλπ) ή ξύδι.
Η μέθοδος επίσης με το λιωμένο βούτυρο και τα πιάτα με τα φύλλα στο ψυγείο! (Διαβάστε παρακάτω)
Το αποτέλεσμα με τη συνταγή του, ήταν καταπληκτικό!!
Χρόνια σου πολλά Δημήτρη!!

12

Giorgos Varvakis

2:42:00 μ.μ.

ΥΛΙΚΑ

- 400 g φύλλο κρούστα
- 250 γραμμάρια ανθότυρο
- 2 κουτιά τυρί κρέμα light
- 100 γραμμάρια φέτα
- 2 κτγ τριμμένο δυόσμο
- πιπέρι
- 500 γραμμάρια κρέμα γάλακτος light
- 5 αυγά
- 1 γιαούρτι στραγγιστό 2%
- λιωμένο βούτυρο

16

Giorgos Varvakis

3:27:00 μ.μ.

Υλικά.

χωριάτικο φύλλο από το HFL

Για την γέμιση:
600 γραμ. μοσχαρίσιο κιμά
5 πράσα
ένα μεγάλο κρεμμύδι τριμμένο
1 φλιτζάνι του τσαγιού ελαιόλαδο
6 φέτες bacon
2 φλυτζάνια του τσαγιού κεφαλογραβιέρα τριμμένη
1 ποτήρι λευκό κρασί
αλάτι - πιπέρι

Εκτέλεση

Καθαρίζετε τα πράσα, πετάτε τα πράσινα φύλλα και το γενάκι τους και τα κόβετε σε λεπτές ροδέλες.
Κόβετε το bacon σε λεπτές λωρίδες. Το βάζετε σε ένα μικρό τηγάνι και το καβουρδίζετε μέχρι να γίνει τραγανό. Το βγάζετε και το ακουμπάτε σε ένα πιατάκι.
Σε μια μεγάλη κατσαρόλα ρίχνετε το κρεμμύδι και τα πράσα. Προσθέτετε ένα ποτήρι νερό και τα βράζετε σε μέτρια φωτιά μέχρι να μαλακώσουν και να εξατμιστεί όλο το νερό. Στην συνέχεια αδειάζετε μέσα το λάδι και σοτάρετε καλά.
Όταν γυαλίσουν προσθέτετε τον κιμά και μαγειρεύετε μέχρι να πάρει χρώμα. Σβήνετε με το κρασί και συνεχίζετε να μαγειρεύετε σε μέτρια φωτιά μέχρι να εξατμιστούν όλα τα υγρά ανακατεύοντας συχνά. Μετά σβήνετε την φωτιά και αφήνετε το μείγμα να κρυώσει.
Στη συνέχεια ρίχνετε μέσα το καβουρδισμένο bacon και το τριμμένο τυρί και ανακατεύετε καλά. Δοκιμάζετε και αν χρειάζεται, αλατίζετε. Στην συνέχεια προσθέτετε μπόλικο πιπέρι και ανακατεύετε ξανά.
Σε ένα λαδωμένο ταψί απλώνετε το κάτω φύλλο. Ρίχνετε επάνω την γέμιση και βάζετε από πάνω το άλλο φύλλο. Μαζεύετε τις άκρες ρολό προς τα μέσα.
Χαράζετε βαθιά σε μερίδες και περιχύνετε την πίτα με το υπόλοιπο λάδι.
Ψήνετε στους 200 βαθμούς στο κάτω ράφι του φούρνου μέχρι να ροδίσει.

Τη συνταγή αυτή (εκτός από το φύλλο, για το οποίο πρότεινε έτοιμο) τη βρήκα στο διαδίκτυο τον περασμένο Οκτώβρη και τη φτιάχνω συχνά. Δυστυχώς δεν αντέγραψα το link και δε μπορώ να κάνω αναφορά στην πρωτομαστόρισα.
Είχε μάλιστα σαν επίλογο αυτό :
"Εδώ να προσθέσω πως πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της πίτας μου έπαιξε το φύλλο. Εγώ δεν ξέρω να ανοίγω και έτσι βάζω την φίλη μου την Ελένη συχνά πυκνά να μου αγοράζει ένα σούπερ φύλλο από την γειτονιά της... Αν διαβάσει το ποστ και θέλει, ας σας πει το τι και το πως... Καλή επιτυχία και καλή όρεξη!!!! "
Αν κάποιος-α αναγνωρίσει τη συνταγή παρακαλώ ας μου την αναφέρει για να αποκαταστήσω τις ισορροπίες :)

3

Giorgos Varvakis

11:16:00 π.μ.

Μια «ελαφρώς πειραγμένη» συνταγή των Οθωνών

Yλικά

Για τη γέμιση

3 μεγάλες πατάτες

3 αυγά

1/3 φλιτζάνι του τσαγιού, λάδι

2/3 φλιτζάνι του τσαγιού γάλα

1 φλιτζάνι του τσαγιού αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1 φλιτζάνι του τσαγιού νερό

1 φλιτζάνι του τσαγιού τριμμένο κεφαλοτύρι ή pecorino

λίγο ανθότυρο

1 κτγ. δυόσμο

αλάτι - πιπέρι

Για το φύλλο

300 γρ. αλεύρι

λίγο χλιαρό νερό

2 κουταλιές της σούπας λάδι

1 σφηνάκι ρακή

μισή κουταλιά του γλυκού αλάτι

Εκτέλεση

Πλάθουμε τη ζύμη, και αφού δεν κολλάει στα χέρια μας, την αφήνουμε στην άκρη να "πάρει ανάσα".

Ξεφλουδίζουμε και βράζουμε τις πατάτες.

Τις λιώνουμε με ένα μεγάλο πιρούνι για να γίνουν πουρές.

Σ’ ένα μπολ αναμιγνύουμε το γάλα με το λάδι και κρατάμε λίγο στην άκρη.

Σε μια λεκάνη, διαλύουμε το αλεύρι στο νερό και προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά (αυγά, τυρί τριμμένο, ανθότυρο, δυόσμο, μείγμα λάδι-γάλα, αλατοπίπερο) δουλεύοντας με το σύρμα.

Προσθέτουμε το αποτέλεσμα που προκύπτει (χυλός) στον πουρέ.

Ανακατεύουμε καλά να γίνει το μείγμα ενιαίο.

Ανοίγουμε το ζυμάρι σε φύλλο.

Αλείφουμε ένα ταψί με λίγο λάδι και στρώνουμε το φύλλο αφήνοντας τις άκρες του να εξέχουν από το ταψί.

Ρίχνουμε τη γέμιση και γυρίζουμε τις άκρες του φύλλου προς τα μέσα.

Ψήνουμε στους 180ο C για μια ώρα περίπου έως ότου να ροδίσει καλά η πίτα μας.

20΄πριν ψηθεί τελείως περιχύνουμε με το γάλα και το λάδι που είχαμε κρατήσει και πασπαλίζουμε με σουσάμι και μαυροκούκι.

Συνεχίζουμε το ψήσιμο για τον υπόλοιπο χρόνο που απομένει.

Σερβίρεται ζεστή.

0

Giorgos Varvakis

8:05:00 π.μ.