Η σημερινή ανάρτηση έχει μεγάλη εισαγωγή, γι αυτό όποιος βαριέται να διαβάσει, ας το δηλώσει από τώρα κι ας μπει αμέσως στο «ψητό» (εδώ … στο τηγανιτό!!)
Είχα ξεκινήσει τον περασμένο μήνα να κάνω ένα αφιέρωμα στη ζύμη και τα προϊόντα της. Με τις δυσάρεστες καταστάσεις που βίωσα, πήγε λίγο πίσω το project (sic!!) αλλά νομίζω ότι τώρα είναι μια καλή στιγμή, να το ξαναπιάσω από εκεί που το άφησα.
Στο χωριό μου, τα Κουμέικα της Σάμου, ο κόσμος παλιότερα ασχολιόταν κυρίως με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη θάλασσα. Τα επαγγέλματα αυτά, απαιτούσαν πολύωρη και μακρόχρονη απουσία από το σπίτι. Στις διατροφικές τους καθημερινές ανάγκες και συνήθειες, το ζυμάρι σε όλες του τις μορφές έπαιζε κυρίαρχο ρόλο. Τεράστια καρβέλια, σκάφες παξιμάδια, πίτες κυρίως με χορταρικά ή κολοκύθα, αλλά και … τηγανίτες!!
Από το ζυμάρι που έφτιαχναν το ψωμί, ένα μέρος του, έπαιρνε το δρόμο για τον πλάστη και το τηγάνι. Οι τηγανίτες ή «ντγανίτις» (από το τηγάνι -> ντγανν) στρογγυλές και μεγάλες, με λίγο τριμμένο τουλουμοτύρι, μυζήθρα ή ντόπιο στραγγιστό έδιναν λύση στην πείνα και την κούραση της ημέρας μακριά από το σπίτι.

Μια ιστορία που έχει μείνει από παλιά και έχει να κάνει με το πλήθος και το μέγεθος της τηγανίτας, είναι η παρακάτω :
Κάποια γυναίκα στο χωριό, είχε πάρει για εργάτη στα χτήματά της τον Τραπάνα, ένα γεροδεμένο, μεγαλόσωμο άνδρα. Το φαγητό της ημέρας ήταν βέβαια οι τηγανίτες. 
Όταν επέστρεψαν αργά το απόγευμα στο χωριό, βγήκε η γυναίκα στη γειτονιά κι έβγαλε «βρώμα»: «Μαρέ, δε θα του πστέψτει, ου Τραπάνας σήμιρα στου χουράφ, έφαϊ 40 ντγανίτις». (Όποιος θέλει μετάφραση να μου πει)
Το βράδυ όταν πήγε ο Τραπάνας στο καφενείο, όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω του. Είχε μαθευτεί το νέο. Κάθεται τότε στην καρέκλα του, παραγγέλνει στον καφετζή μια σούμα και βγάζει από την τσέπη του σακακιού του μια μικρή τηγανίτα από τις μεσημεριανές, με διάμετρο 5-6 εκατοστά!! 
«Ιδού κι του δείγμα» τους λέει κι έγινε απίστευτος χαμός από τα γέλια!! Τις είχε κάνει πολύ μικρές για να φτουρήσουν η πονηρή! Πού να τολμήσει να ξαναμιλήσει η κυρά!!!


Στους καιρούς που ακολούθησαν περιορίστηκε λίγο ο ρόλος τους ,αφού οι νοικοκυρές λιγόστεψαν τα ζυμώματα, αλλά ποτέ δεν έχασαν τη θέση τους στο τραπέζι, αφού πάντα υπήρχαν και υπάρχουν φανατικοί υποστηρικτές τους (like me)!!!
Είχα βάλει παλιότερα μια ανάρτηση στο Μπάλο και το Greekmasa, με τίτλο «Τηγανίτες της παπαδιάς», τηγανίτες δηλαδή, που έφτιαχνε και φτιάχνει η μάνα μου, με συνταγή της γειτόνισσας της, της παπαδιάς. Αυτή τη συνταγή δοκίμασα και πρόσφατα, ελαφρά τροποποιημένη!
Προκαταβολικά δηλώνω ότι η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο φίλο μου το Γιάννη που γνωρίζω ότι τις λατρεύει, με την ευχή να βρει κάποτε τη γεύση που του άφηναν οι τηγανίτες της γιαγιάς του!


Σας κούρασα;; Βουρ για ντγανίτις !!!

ΥΛΙΚΑ
½ κιλό ΑΛΕΥΡΙ (έβαλα μισό-μισό ντόπιο (σαμιώτικο) από το μύλο, με αλεύρι γοχ)
1 κτγ baking powder
1 κ.τ.σ. βούτυρο
1 κτσ extra virgin ελαιόλαδο ΕΛΙΑ ΜΑΡΚΟΥ
1 κ.τ.σ. σούμα (ρακή)
1 ΑΥΓΟ
1 κοφτό κ.τ.γ. ΑΛΑΤΙ
ΣΟΔΑ στη μύτη του κουταλιού
1 κ.τ.γ. μέλι
100 ml ΓΑΛΑ
νεράκι

ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ
Έβαλα σε μια λεκάνη το αλεύρι κοσκινισμένο με το baking powder . Έκοψα σε κομματάκια το παγωμένο βούτυρο το έριξα στη λεκάνη με το αλεύρι και τα έτριψα με τα δάχτυλα. Πρόσθεσα τα υπόλοιπα 6 υλικά στη σειρά (ελαιόλαδο, σούμα, αυγό, αλάτι, σόδα, μέλι) και συνέχισα ανακατεύοντας το μείγμα με το χέρι.
Πρόσθεσα σταδιακά το ΓΑΛΑ και στη συνέχεια το ΝΕΡΟ. 
Η ζύμη έγινε εύπλαστη, χωρίς να κολλάει.
Τη σκέπασα με μια πετσέτα και την άφησα στην άκρη για 20 λεπτά.
Στη συνέχεια τη χώρισα σε 4 μέρη.
Πήρα ένα από αυτά, το έπλασα μπαστούνι και το χώρισα σε 10 κομμάτια.
Τα αλεύρωσα ελαφρά με ΝΙΣΕΣΤΕ και τα έπλασα σε στρογγυλές πιτούλες.

Τις σκέπασα με πετσέτες για να μη ξεραθούν.
Όταν τελείωσα με όλο το ζυμάρι, έβαλα ελαιόλαδο στο τηγάνι και το άφησα να κάψει.
Χαμήλωσα στο μάτι στο 5 - 6 (κλίμακα 0-9) και τις τηγάνισα μέχρι να ροδίσουν ελαφρά.
Τις άπλωσα σε δίσκο πάνω σε απορροφητικό χαρτί.

Έτριψα στη συνέχεια ξερή μυζήθρα Κρήτης και γραβιέρα Παραμυθιάς, για να έχουμε επιλογές στη γεύση.

Τις φόρτωσα τυρί και ντοματίνια πεντανόστιμα που βρίσκω στη Λαϊκή του Σαββάτου, γέμισα την καράφα με ένα εξαιρετικό Ροδίτη που ανακάλυψα πρόσφατα στη γειτονιά μου και έδωσα τα ρέστα μου!!!!


Α!! ξέχασα να αναφέρω ότι έστειλα και μερικές τηγανίτες (σε φωτογραφίες) «δώρο» στο Γιάννη, να τις μυρίσει.
Τις αληθινές θα τις φτιάξουμε παρέα το καλοκαίρι στο χωριό!!


"Ιδού και το δείγμα"!! :))

19

Giorgos Varvakis

1:48:00 μ.μ.

Η «απολογία» του … Γιώργη:
Η αποχή μεγάλη.
Όχι δεν έπαψα ξαφνικά να ασχολούμαι με το άθλημα!
«Εν αρχή ην» … η μελαγχολία από τα τεκταινόμενα στη σύγχρονη Ελλάδα! Δε μπορεί, κάτι θα σας έπιασε κι εσάς, είτε το δείξατε είτε όχι!!!
Στη συνέχεια τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ….
Ήρθε το πένθος ξαφνικά μέσα στην οικογένεια και μας πήρε όλους από κάτω ο πόνος.
Τα πιάτα ετοιμάζονταν μηχανικά. Δεν υπήρχε περιθώριο για διασκέδαση…

Είχα πολύ καιρό να φωτογραφήσω φαγητό. Χθες το βράδυ φτιάχνοντας κάτι γρήγορο, μου ήρθε η όρεξη για παιχνίδι. Με δελέασαν τα χρώματα και είπα να του κάνω το χατίρι.
Πάμε πάλι λοιπόν!

12

Giorgos Varvakis

7:30:00 μ.μ.

Όταν τα πράγματα "ζορίζουν", ο κόσμος καταφεύγει σε εκφράσεις, που έχουν να κάνουν κυρίως με … προϊόντα ζύμης!!
«Θα πούμε το ψωμί ψωμάκι», ή
«Κάναμε το σκ@τό μας … παξιμάδι», ή
«Ελλαδάρα και ξερό ψωμί!!», ή
«Παλεύει για το ψωμί του», ή
«Εμείς ψωμί δεν έχουμε κι η γάτα πίτα σέρνει», ή
«Έχει να φάει πολλά ψωμιά ακόμη…», ή
«Λίγα είναι τα ψωμιά του…», ή
«Φάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι!!», ή
«Εδώ ψωμί δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη» κ.α.

Είχα που λέτε μαζεμένες κάποιες δοκιμασμένες συνταγές ζύμης και είπα να τις βάλω σε μια σειρά, λόγω της κρισιμότητας των ημερών που ζούμε. Σε κάποιους μπορεί και να φανούν χρήσιμες!! Για όσους ενδιαφέρονται όμως για κάτι παραπάνω, κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό, το υπέροχο βιβλίο της φίλης μου της Κικής, που μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα :)

19

Giorgos Varvakis

11:02:00 μ.μ.

Της γιορτής το ΓΛΥΚΟ!
Εντάξει έχει μείνει μπισκοτογλυκό για κέρασμα, αλλά είπα να βάλω κι ένα φρέσκο ένεκα της ημέρας!! Πρόκειται για ένα κλασικό Lemon Ricotta cake (Sardinian) που βρήκα στο τελευταίο Gourmet της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ με την υπογραφή της Εύης Παπαδοπούλου. Πιστεύω κι εγώ ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα Lemon cake όλων των εποχών!!! Το κουκουνάρι δε που πρόσθεσε η Εύη, του πηγαίνει όντως εκπληκτικά!!!
Μαχαιράκι, κόβετε και σερβίρεστε :)

22

Giorgos Varvakis

7:05:00 π.μ.

Ένα φαγητό εντυπωσιακό σε γεύση και αρώματα. Σχεδόν ... γιορτινό. Στην αναγγελία του για πιάτο ημέρας, άπαντες στο σπίτι πανηγυρίζουν!!!



ΥΛΙΚΑ


Για τα κεφτεδάκια :
½ κιλό κιμά
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο (SARAKAS)
½ ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο
½ φλιτζάνι γαλέτα
1 αυγό
½ κτγ σόδα μαγειρική
1 κτγ ξύδι
1 φλιτζανάκι E.V. ελαιόλαδο (ΕΛΙΑ)
½ φλιτζάνι τριμμένη ξερή μυζήθρα
ελάχιστο αλάτι
πιπέρι
¼ κτγ μαστίχα ΧΙΟΥ τριμμένη


3-4 μέτριες πατάτες


Για τη σάλτσα:
3 ώριμες ντομάτες
½ κουτί κονκασέ
1 κτγ ντοματοπελτέ
1 κτγ ζάχαρη
1 πιπεριά Φλωρίνης
½ σκελίδα σκόρδο
βασιλικό ψιλοκομμένο
ελάχιστο αλάτι
αλάτι
πιπέρι
1 φλιτζάνι τριμμένη ξερή μυζήθρα

13

Giorgos Varvakis

3:26:00 μ.μ.

Το απίστευτο - πανεύκολο αυτό γλυκό, το «ανακάλυψα» αν θυμάμαι καλά τον περασμένο μήνα σε κάποιο από τα blogs που παρακολουθώ (www.cibusi.gr!!!) και από τότε το έχω φτιάξει καμιά δεκαριά φορές!! Το μπολ αδειάζει με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά αυτό δεν είναι η χαρά του «μάστορα»;
Στη συνταγή που βρήκα, πρόσθεσα μονάχα λίγη μαστίχα σκόνη στη σαντιγί και λίγο κακάο στην επικάλυψη.

40

Giorgos Varvakis

2:50:00 μ.μ.

Καλώς καμωμένα και...καλοφαγωμένα!!


Υπέρτιτλος : "Στιγμές “ιστορίας” και “δόξας” στους 150ο C – 200ο C !!"


Εκτός όλων των άλλων, φτιάξαμε :

11

Giorgos Varvakis

11:26:00 π.μ.

Οι empanadas έχουν ισπανική και πορτογαλική καταγωγή και πρόκειται για ζύμη με γέμιση , γνωστή επίσης ως «impanada» στην Ιταλία. Το όνομα προέρχεται από το ρήμα empanar, που σημαίνει να τυλίγω ή διπλώνω σε ψωμί (εξ ου και «πανάρω» σε γαλέτα). Στην Ισπανία, οι empanadas είναι συνήθως μεγάλες και έχουν κυκλικό σχήμα. Κόβονται σε μικρότερες μερίδες για να σερβιριστούν, ενώ στην Πορτογαλία και τη Νότια Αμερική είναι συνήθως μικρές και ημικυκλικές (αυτό το είδος είναι κοινώς γνωστό σαν empanadilla στην Ισπανία).
Η γέμιση στην Ισπανία και την Πορτογαλία μπορεί να είναι ψάρι ή κρέας χοιρινό. Συνοδεύονται δε από ντομάτα, σκόρδο και σάλτσα κρεμμυδιού. Λόγω του μεγάλου αριθμού των μεταναστών από την Ισπανία στη Λατινική Αμερική, η «Gallega empanada» είναι πολύ δημοφιλής στην περιοχή αυτή.
Στην Αργεντινή σερβίρονται σαν ορεκτικό, ή κυρίως πιάτο σε γιορτές (festivals). Υπάρχουν μαγαζιά (κάτι σαν τα δικά μας σουβλατζίδικα) που ειδικεύονται σε φρέσκες empanadas, με πολλές γεύσεις και διαφορετική γέμιση.
Η ζύμη είναι συνήθως από αλεύρι και βούτυρο με γέμιση που διαφέρει από επαρχία σε επαρχία: σε ορισμένες μπορεί να είναι κυρίως κοτόπουλο σε άλλες το μοσχαρίσιο κρέας (κομμένο σε κύβους ή σε κιμά, ανάλογα με την περιοχή), ίσως και καρυκευμένο με κύμινο και πάπρικα , ενώ σε άλλες περιλαμβάνουν κρεμμύδι , βρασμένο αυγό , ελιές , ή σταφίδες . Οι empanadas μπορεί να είναι ψητές (πιο συχνά σε εστιατόρια και πόλεις) ή τηγανητές (πιο συχνά σε αγροτικές περιοχές και στα πανηγύρια ). Μπορούν επίσης να περιέχουν ζαμπόν , ψάρια , humita ( γλυκό καλαμπόκι μεάσπρη σάλτσα ) ή σπανάκι .

Η παραδοσιακή Αργεντίνικη εκδοχή (ελαφρά τροποποιημένη) έχει ως εξής :

15

Giorgos Varvakis

11:18:00 μ.μ.

Λίγα λόγια για την ιστορία…

Όλα ξεκίνησαν από τους ανθρακωρύχους στο Fairmont της Δυτικής Βιρτζίνια, πριν από 80 περίπου χρόνια, που στο καθημερινό τους δρομολόγιο προς το ορυχείο, αγόραζαν από το δρόμο μια φραντζόλα ψωμί και ένα pepperoni stick.

Μια ημέρα ο Giuseppe "Joseph" Argiro, ένας Ιταλός ανθρακωρύχος, είχε τη φαεινή ιδέα, να κόψει το pepperoni σε μικρότερα κομμάτια να τα βάλει μέσα στο ζυμάρι του ψωμιού και να τα ψήσει μαζί.

Αυτό ήταν!! Οι περισσότεροι ανθρακωρύχοι αγόραζαν απ’ αυτόν τα μεσημεριανά τους γεύματα και για έναν επιπλέον λόγο! Δε χρειαζόταν συντήρηση!! Έγινε δε τόσο δημοφιλής η πατέντα του, που το 1927, εγκατέλειψε τα ορυχεία και άνοιξε αρτοποιείο (Country Club Bakery).

Το αρχικό pepperoni roll ήταν ένα φραντζολάκι από τραγανό ιταλικό ψωμί (15 – 25) cm με ολόκληρα pepperoni που έσκαγαν μύτη στις άκρες. Με τα χρόνια έχουν γίνει πολλές παραλλαγές, τόσο από τους φούρνους της περιοχής, όσο και από τις νοικοκυρές που έχουν αλλάξει τη συνταγή προκειμένου να πετύχουν τη δική τους.

Η δική μας εκδοχή έχει ως εξής :

33

Giorgos Varvakis

1:33:00 μ.μ.